نقد فیلم ترسناک The Void
عیب گیری فیلم ترسناک The Void
«ووید» ( The Void ) احتمال دارد ناامیدکننده‌ترین فیلم اینجانب تا این لحظه از سال 2017 باشد . ولی چرا؟ خب , تحت عنوان یک کدام از دوستداران سرسخت و دیوانه‌ی سینمای وحشتِ دهه‌ی 80 , زمانی فهمیدم فیلمی به نام «ووید» موجود است حسابی ذوق و سلیقه کردم . «ووید» جدیدترین کالا استودیوی مستقلِ «استرون 6» است . استودیویی که از جوانانی درست شده که کودکی و نوجوانی‌شان را در هم اکنون تماشای فیلمهای کمدی/ترسناک دهه‌ی 80 گذرانده بودند و درحال حاضر که گرانقدر شده‌اند تصمیم گرفته‌اند تا در به عبارتی حوزه‌ای کار نمایند که عشقشان نسبت به سینما را صورت بخشید و موجب کابوس‌های شبانه‌شان شده بود . در یک سخن این استودیو از افرادی مانند اینجانب و شما درست شده شده‌است و غالبا برای تامین بودجه‌ی فیلم‌هایش سراغ سایت‌هایی مانند کیک‌استارتر برای اخذ کمک‌های مردمی میرود . اشخاصی که دلی کار مینمایند و میدانند مخاطبان این حوزه دلشان برای چه دسته فیلمهای ترسناکی تنگ شده‌است و هدفشان لبریز کردن این حفره است . ژانرهای سینمایی در زمان روزگار مبتلا تغییر‌و تحول و تحول‌های متفاوتی می شوند . برای مثال ژانر وحشت در دهه‌ی 30 و 40 حول و حوش هیولاهای کلاسیکی مانند دراکولا و فرانکنشتاین و مومیایی می چرخید , در دهه‌ی 70 و 80 نوبت شکوفایی اسلشرهای خون‌بار و هیولاهای فرازمینی و وحشت کیهانی بود و هم اکنون چندین سالی است که ژانر وحشت به چارچوب فوق‌العاده‌ای برای چک مساله اجتمایی مانند کاری که‌این آخرها جوردن پیل با «برو بیرون» انجام اعطا کرد و بیماری‌های دیوانه نظیر چیزی که در «بابادوک» دیدیم تبدیل شده‌است .
احتمال دارد زمانه طلایی فیلمهای دهه‌ی هشتادی به انتها رسید و جای خودش را به جایگزین جدیدی اعطا کرد , ولی اشخاصی که با فیلم ترسناک دهه‌ی هشتادی تبارک شدند یا این که بعدا وی‌اچ‌اس‌ها یا این که دی‌دی‌وی‌های آنها‌را کرایه می‌کردند , هیچ‌وقت این مقطع را فراموش نکردند . اسلشرهای تشکیل‌شده درین ده سال , ژانر وحشت را در هولناک‌ترین , لذت‌بخش‌ترین و سرگرم‌کننده‌ترین صورت ممکنش به اکران میگذارند . خودتان بگویید , حقیقتا چه‌طور می‌توان چنین مخلوط معرکه‌ای را فراموش کرد؟ در سال‌های اخیر فیلمسازهای متمایز عملکرد کرده‌اند تا نقبی به قبل بزنند و به طور معمول به خیال این که وحشت دهه‌ی هشتادی مقام نوستالژیک و کالتی نزد سینمادوستان داراست , در صورتیکه کارتان را به صحت انجام بدهید فورا فیلم‌تان چشم میشود و گزینه دعوا و ارزیابی قرار می گیرد و تخت گاز نام و قانونی برای خودتان دست و پا می کنید . نظیر اتفاقی که درباره با «مهمان» , ساخته‌ی آدام وینگارد , «او تعقیب می‌کند» , ساخته‌ی دیوید رابرت میچل یا این که «رانندگی» , ساخته‌ی نیکولاس ویندینگ رفن به زمین خورد . همگی فیلمهای درجه‌یکی می‌باشند که با هدفِ زنده کردن دورانی تمام‌شده و ادای آئین به سینمایی پرهیجان و پرزرق و برق ساخته شده‌اند . نکته این است که‌این فیلم‌ها صرفا تعدادی ادای آیین عادی نبودند , بلکه بعضی از شایسته ترین فیلمهای هزاره‌ی نو نیز محسوب میگردند . اینها فیلم‌هایی می‌باشند که در کنار شعور و مهارتِ خوب سازندگانشان از ویژگی‌های سینمای دهه‌ی 80 , دربردارنده نوآوری‌ها و داستانگویی‌های مدرنی نیز می گردند که در مخلوط با نیز به اثری اولد - اسکول ولی تازه‌نفس سبب ساز شده‌اند . «ووید» نیز با انگیزه پیوستن به‌این عده ساخته میشد . با این تفاوت که به معنای حقیقی کلمه و واژه می‌خواست .
